Het is al weer zes weken geleden sinds mijn laatste blogpost. Enkele dagen na de laatste post was onze vakantie voorbij en konden Martina en ik weer aan de slag. De in ons hoofd onrustige zomer met alle vakantiehuisjes perikelen en bijbehorende financieringsmogelijkheden konden we achter ons laten.

Toch voelde het na deze vakantie anders.

Ik heb het gevoel dat ik op mijn werk in een storm terecht ben gekomen. Politiek bedrijven ben ik wel gewend. Ik draai al bijna 20 jaar mee in het middenkader van beursgenoteerde bedrijven, waar je wordt afgerekend op resultaten en met het bedrijven van de juiste politiek grotendeels je doelen kan bereiken.

In eerste instantie dacht ik dat het aan mijzelf lag. Sta ik anders in de wedstrijd omdat we geen financiële verplichtingen van een nieuwe of tweede hypotheek hebben? Ligt het aan de veranderende bedrijfscultuur, of ben ik uitgekeken op mijn huidige functie en groei potentieel binnen deze organisatie?

Ik denk een combinatie van bovenstaande factoren. Ik ben sinds een half jaar uitgekeken op mijn huidige functie die ik al vijf jaar bekleed. Doorgroeien binnen deze functie is niet mogelijk, er zitten geen functies tussen mij en mijn manager. De organisatie kennende, zullen ze deze ook niet creëren. Drie van mijn collega’s zijn daarin de afgelopen jaren vragende partij geweest. Twee daarvan zijn sinds enkele maanden ex collega’s en hebben een carrièrestap buiten onze organisatie gemaakt. Collega drie is sinds afgelopen zomer druk om zich heen aan het kijken.

Daarnaast is het sinds enkele maanden steeds moeilijker om mijn targets te halen die grotendeels zijn gebaseerd op kostenreductie en doorvoeren nieuwe materialen en leveranciers. Tegenwerking is een zwaar woord, maar de organisatie wordt vanuit het hogere management zo zwaar onder druk gezet dat er steeds minder synergie tussen de verschillende afdelingen is. Koninkrijkjes en eilandjes cultuur vieren hoogtij.

Ik heb dus het gevoel dat mijn houdbaarheidsdatum bij mijn huidige werkgever is verstreken. Zowel in functie als in mogelijkheden. Daarom ben ik de laatste weken heel berekende stappen aan het maken:

• De vervolg opleiding voor het 1e kwartaal 2019 is goedgekeurd en aangevraagd. Afgelopen vrijdag heb ik de formele bevestiging vanuit het opleidingsinstituut ontvangen.
• Ik ben druk bezig om mijn referenties voor mijn volgende werkgever te regelen. Een collega, 2 ex collega’s (één keer raden welke drie…) En een hogere manager waaraan ik recent nog budgetair heb gerapporteerd.
• Volgende week vrijdagmiddag heb ik een eerste verkennend gesprek met een detacheerder.

Hoewel ik vrij impulsief kan zijn, wil ik hier in control blijven en geen overhaaste besluiten nemen. Q1 volg ik mijn opleiding, vanaf het 2e kwartaal wil ik de overstap gaan maken.

Afgelopen woensdagmorgen kwam ik dit bericht tegen in het nieuws. Er is een nieuwe prijzen oorlog in de supermarkten in opkomst. Voor de echte consuminderaar lijkt dit gunstig, voor het budget (Nee, ik doe niet mee aan die gender neutrale onzin. Iedereen is in mijn ogen gelijk en we noemen het beestje gewoon bij de naam.) zijn of haar budget, maar ik heb hier zo mijn bedenkingen bij.

De supermarkten verlagen hun prijzen en dat lijkt gunstig, maar is dit ook echt zo? De meeste artikelen die in een supermarkt worden verkocht zijn niet de plastic fantastic zooi uit China, maar in het algemeen gewoon levensmiddelen die grotendeels in Europa of zelfs in Nederland worden geproduceerd. Het verlagen van de prijzen heeft dus vooral gevolgen voor de lokale markt.

Door de verlaging van de prijzen staan de marges onder druk, en wie denk je dat daar de dupe van zijn? De gemiddelde supermarktketen heeft maar één doel: de winstmaximalisatie van de aandeelhouders. Het zullen niet de aandeelhouders, maar het eigen personeel en de toeleveranciers zijn: De cao’s komen onder druk, tijdelijke arbeidscontracten worden niet verlengd, of er moet meer arbeid met minder mensen worden verricht.

Naast het eigen personeel komen ook de toeleveranciers onder druk. Zuivel, vlees en groente moeten met steeds lagere marges of zelfs onder de kostprijs worden geleverd. Ook grotere toeleveranciers zullen onder margedruk komen te staan. Bij de grotere toeleveranciers zal ook de winstmaximalisatie van de aandeelhouder voorop staan en het personeel de dupe zijn.

Terug naar de verse producten. Naast de boeren zullen vooral de dieren de dupe worden van dit beleid. Kan jij je nog de beelden uit het Vlaamse slachthuis van enige weken geleden herinneren? Het is niet voor niets dat consumenten zich steeds meer beginnen af te zetten tegen de bio industrie. Lokale (diervriendelijke) alternatieven zoals biologische crowd butching en landwinkels zijn in opkomst . Het is nu eenmaal niet mogelijk om een eerlijk stukje vlees voor een bodem prijs te produceren. Denk daar maar eens aan als je weer een kilo knaller scoort.

“Zo Chris, jij bent lekker op dreef! Nooit geweten dat jij zo’n socialistische, diervriendelijke hippie bent” Zeker niet, maar ik probeer wel verder te kijken dan mijn savings rate en YOLO. The race to the bottom is een economische ontwikkeling die indirect minder gunstig is dan hij lijkt.

Er was eens lang, lang geleden in een donker bos hier ver vandaan. Oké, niet overdrijven. Het was in het voorjaar 2015 dat ik op donderdagmiddag tijdens een vergadering begon te zweten, warm, druk op de borst, tintelende arm. Shit, toch niet…. Ambulance erbij, hartfilmpje. Controle in het ziekenhuis. Het bleek gelukkig allemaal mee te vallen, of toch niet. Stress! Een duidelijke waarschuwing van mijn lichaam: “je neemt te veel hooi op je vork. Tot hier en niet verder! “

Daar zat ik dan op vrijdag. Middagje verlof om nog bij te komen van alle ervaringen van de afgelopen 24 uur. Een waarschuwing van mijn lichaam, en van de cardioloog. Wat doe ik fout? Nou gewoon, perfectionistisch in mijn werk. Nog een project erbij en nog één. Het begon steeds meer op leven om te werken in plaats van werken om te leven te lijken. Het roer moet om. Goed moet maar goed genoeg zijn. Verlof uren genoeg, nog 6 weken tot de vakantie. Dat gaan we eens anders aanpakken. De lopende projecten ging op “prio laag” (Daar heb ik nooit meer aandacht aan besteed, de wereld draait gewoon door) Iedere week een paar uurtjes opnemen tot de vakantie en tijd vrijmaken om een oude hobby op te pakken.

In de vakantie kwam ik erachter dat Martina af en toe de blogs van Green Evelien en Min of Meer volgde. Consuminderen, bewuster leven, zelf dingen maken, aflossen van de hypotheek. Hé, dat is interessant! Ik was aan het nadenken wat ik met de toekomst wilde: 41 jaar, geen kinderen, drukke baan. Ga ik dit tempo volhouden tot mijn pensioen? En wanneer is dat eigenlijk? Ehhhh, nog maar 28 jaar te gaan. De maatschappij wordt alleen maar sneller en veeleisender. Het moet anders, maar hoe?

In één van de vorige vakanties had ik al eens “Een werkweek van 4 uur” van Tim Ferris en “Hypotheekvrij” van Gerard Hormann gelezen. Makkelijk leesbare zelfhulpboeken die ik vooral als prettig vermaak had gezien. In combinatie met de consuminder blogs begon ik deze nu in een ander daglicht te plaatsen. Het moet niet meer, sneller en groter, maar minder en bewuster. Niet tot 69 jaar werken en daarna met pensioen, maar eerder stoppen, in de tussentijd meer kunnen genieten en vooral niet halverwege omvallen.

Ruim twee jaar verder heb ik al heel wat consuminder en FIRE blogs voorbij zien komen en beginnen de plannen steeds meer vorm te krijgen, maar praten over zaken anders aanpakken en bijbehorende financiële inzichten is lastig in mijn directe omgeving. Familie, vrienden en bekenden tonen geen interesse of zitten op een geheel andere golflengte. Lekker meelezen op de diverse blogs en af en toe een reactie plaatsen is leuk, maar in een gesprek de discussie aan gaan met gelijk gestemden is nog veel leuker.

September 2016 kwam een oproep van de bloggers Amber Tree Leaves en Cheesy Finance om mee te doen aan de eerste Belgisch-Nederlandse FIRE meeting. Spannend! Ja, ik geef mij op. Deze eerste dag heeft een onuitwisbare indruk achter gelaten. Ook aan de tweede en derde meetings deelgenomen. Vooral de laatste bijeenkomst in Juni 2017 was de trigger: Ik stond lekker te kletsen met blogster Christel (Het Rijke Wijf) en die kwam scherp uit de hoek. “Jij bent een lurker, geen blogger” Zwaar in de verdediging kaatste ik terug: “Nou en? Dat ik nog geen zin/tijd/inspiratie/andere smoes heb wil niet zeggen ik niet deel kan nemen aan deze FIRE meetings. Ik kan ook best een gast blog schrijven als je dat leuk vindt?”

Christel, ik heb mij niet aan de afspraak gehouden en begin gewoon met mijn eigen blog! Waarom? Het schrijven en publiceren motiveert mij om mijn gedachten te ordenen, zaken inzichtelijk te krijgen en hopelijk anderen aan het denken te zetten en te inspireren, zoals ik ook door anderen ben geïnspireerd om aan mijn nieuwe toekomst te werken.

Veel plezier en leuk dat je mee leest in mijn jacht naar HOT.